Anasının Kuzusu
Her çocuk doğduğunda annesine muhtaçtır. Babanın çok fazla devrede olmadığı bu dönemde, anne onu besler ve korur. Onun kalp atışını duyunca çocuk rahatlar. Her anne içgüdüsel olarak bebeğini koşulsuz sever. Hayatın devamı için bu güdü elzemdir. Bu sebeple her çocuk başta annecidir…
Çocuk büyümeye başladıkça babanın rolü önem kazanmaya başlar. Anne ona sevecen bir sıcaklık ve güven verirken, baba çocukları hayatın fiziksel zorluklarına hazırlamakla yükümlüdür. Baba, çocukların sınırlarını biraz zorlayabilir ama anne için sınırları zorlamak oldukça zordur.
Yetişkin olma yolculuğu, erkek ve kız çocuk için biraz farklıdır. Erkek çocuk, anneden babaya yönelip erkek olmayı ondan öğrenir. Eğer bu bağ kurulmazsa anasının kuzuları ortaya çıkar. Kız çocuk ise anneden babaya yönelir. Bu biraz da doğal bir yöneliştir çünkü baba kızın hayatındaki ilk erkektir. Ancak kız çocuğunun işi henüz bitmemiştir, ergenlik döneminde tekrar annesine yönelip kadın olmayı ondan öğrenmelidir. Anne ile olan bu ikinci buluşma ilkinden biraz farklıdır… Bu bebek-anne ilişkisinden ziyade kız–kadın ilişkisi gibidir…
Tüm bu süreçleri geçiren gençlerin bir süre için kendi sorumluluklarını taşımaları da önemlidir. Bazen geleneklerimize ters düşse de sistem dinamiği açısından baba evinden koca evine doğrudan geçen kız henüz kendini yetişkin hissetmeden babasının yerine kocasını koyma eğiliminde olur. Bu durum erkek için de geçerlidir. Yüzeyde başka hikayeler olsa da bilinçaltında durum farklı olabilir. Boşanma veya mutsuz evliliklerin önemli bir kısmının sebebi bu dinamikten kaynaklanır…
Yüzeyde ise çok fazla bir şey gözükmez… Ya anne babasına çok düşkün evlatlar olarak takdir ediliriz, ya da bir şekilde onların hatalarından dolayı onları suçlar ve sözde bağımsız hayatlar kurarız. Bu sırada sistem çalışmaya devam eder. Bize
, bu yönümüze bakmamız için karşımıza sayısız olaylar çıkartır. Aile sistemi terapisi ile bu dinamikleri anlayıp etkilerinin farkına varabiliriz.
Ancak anlayış ve farkındalık bizi gerçek özgürlüğe götürecektir!