“Anneciğim, Teyzeciğim, vs.”
İnsan neden kendi çocuğuna “annecim” veya “babacım” diye hitap eder?
Gelenek veya ağız alışkanlığı ise, kaynağı nedir? Bundan bir zevk alınıyor mu? Zevkli değilse neden yapılıyor? Oğlum, kızım demek çok mu saçma? Özellikle ülkemiz moda olan bu kullanımın kökeni nedir? Şu ana kadar diğer dillerde böyle kullanıma rastlamadım.
Peki tam tersini düşünelim: Çocuklarımız bize “çocuğum” veya “oğlum, kızım” diye hitap ediyor mu? Etmiyor… Etse de saçma olurdu. Çocuklarımız için en önemli kişiler ebeveynleri… Onlara hayat veren anne ve babaları… Onlar için adeta Tanrı! Onlarsız hayatta kalamayacağını düşünen çocuğa “annecim”, “babacım” diyoruz…
Çocuklara zararı var mıdır? Neden bu kadar önemli bu?
Bilinçaltına nasıl bir mesaj gidiyor?
Çocuğa anne ve baba sorumluluğu yüklüyor mu?
Çocuğun bilinçaltı kendini annesinden veya babasından sorumlu mu hissediyor?
0-6 yaş arasındaki çocuklarımızın zihinsel durumu süngere benzetilebilir. Neokorteks henüz gelişmediğinden dolayı
, çocuklarımız duydukları her şeyi doğru zannedip kaydeder. Aileden gelen temel inançların bir kısmı bu yolla oluşur. Freud’un ortaya koyduğu şekilde bu yaşlardaki deneyimler hayatımız için oldukça etkilidir.
Ayrıca atalardan gelen dinamikleri de katarsak, duygularını belli etmeyen babalar, ezilmiş annelerin olduğu bir ebeveynden geliyorsak, anne ve babadan hayat enerjisini almakta zorlanabiliriz ve içgüdüsel olarak anne ve babamızı kurtarmak adına her şeyi yapabiliriz. Tüm bunların üzerine çocuklarımıza “annecim
, babacım, teyzecim, halacım…” gibi söylemler çocuklarımıza fazladan yükler ekleyebilir.
Hem sonuçta, ne gerek var?..